حامد جوادی؛ سید غلامرضا موسوی؛ محمد جواد ثقه الاسلامی؛ علیرضا ابراهیمی؛ محمد کوزه گر
چکیده
به منظور بررسی تأثیر محلولپاشی متانول و تنش کمآبی بر عملکرد و اجزای عملکرد آفتابگردان رقم پروگرس، آزمایشی در سال 1396 در مزرعه تحقیقاتی مرکز آموزش علمی کاربردی جهاد کشاورزی خراسان جنوبی در بیرجند ...
بیشتر
به منظور بررسی تأثیر محلولپاشی متانول و تنش کمآبی بر عملکرد و اجزای عملکرد آفتابگردان رقم پروگرس، آزمایشی در سال 1396 در مزرعه تحقیقاتی مرکز آموزش علمی کاربردی جهاد کشاورزی خراسان جنوبی در بیرجند بهصورت کرتهای خرد شده در قالب پایه طرح بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. دو سطح تنش کمآبی شامل: آبیاری مطلوب (80 میلیمتر تبخیر از تشتک) و تنش کمآبی (160 میلیمتر تبخیر از تشتک) بهعنوان عامل اصلی و پنج سطح محلولپاشی متانول شامل: محلولپاشی با آب (شاهد)، 7، 14، 21 و 28 درصد حجمی بهعنوان عامل فرعی بودند. نتایج نشان داد که تنش کمآبی قطر ساقه، تعداد دانه در طبق و نسبت وزن مغز به پوست دانه را کاهش داد. محلولپاشی متانول نیز باعث افزایش تعداد دانه در طبق شد. همچنین، محلولپاشی متانول موجب بهبود اکثر صفات مورد مطالعه در شرایط آبیاری مطلوب و تنش کمآبی شد. بهطوریکه در شرایط تنش کمآبی محلولپاشی با متانول 28 درصد حجمی موجب افزایش ارتفاع بوته (9/9 درصد)، قطر ساقه (5 درصد)، تعداد برگ در بوته (7/14 درصد) و محلولپاشی با متانول 14 درصد حجمی موجب افزایش عدد کلروفیلمتر (8 درصد) و محلولپاشی با متانول 21 درصد حجمی موجب افزایش هدایت روزنهای (7/34 درصد)، وزن هزار دانه (12 درصد)، عملکرد دانه (9/27 درصد) و عملکرد زیستی (4/23 درصد) نسبت به شاهد (محلولپاشی با آب) شد. بر اساس نتایج این آزمایش، حداکثر عملکرد دانه آفتابگردان در منطقه بیرجند با محلولپاشی متانول 28 درصد حجمی و در شرایط آبیاری مطلوب به دست آمد، اما در شرایط تنش کمآبی، محلولپاشی با متانول 21 درصد حجمی جهت جلوگیری از کاهش عملکرد دانه در این منطقه مناسب بود.
