A: زراعت
عبدالحسین رضائی؛ حمیدرضا بلوچی؛ محسن موحدی دهنوی؛ ابراهیم ادهمی
چکیده
تأثیر سمیت فلزات سنگین از جمله کادمیوم بر موجودات زنده یک نگرانی بزرگ جهانی است، گیاهان نیز از اثرات مضر قرارگیری در معرض فلزات سنگین مستثنی نیستند. این مطالعه به منظور بررسی تأثیر انواع پرایمینگ بر شاخص‌های جوانه‌زنی بذر سورگوم تحت تنش کلرید و نیترات کادمیوم در آزمایشگاه اجرا گردید. آزمایش جوانه‌زنی به‌‌صورت فاکتوریل چند عاملی ...
بیشتر
تأثیر سمیت فلزات سنگین از جمله کادمیوم بر موجودات زنده یک نگرانی بزرگ جهانی است، گیاهان نیز از اثرات مضر قرارگیری در معرض فلزات سنگین مستثنی نیستند. این مطالعه به منظور بررسی تأثیر انواع پرایمینگ بر شاخص‌های جوانه‌زنی بذر سورگوم تحت تنش کلرید و نیترات کادمیوم در آزمایشگاه اجرا گردید. آزمایش جوانه‌زنی به‌‌صورت فاکتوریل چند عاملی در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تکرار انجام شد. فاکتور اول تیمار فلزات سنگین در 7 سطح شامل محلول کلرید و نیترات کادمیوم هرکدام در چهار سطح (صفر، 200، 400 و 600 میکرومولار) و فاکتور دوم شامل 9 سطح انواع پرایمینگ اسید جیبرلیک با غلظت‌های 400 و 800 میلی‌گرم در لیتر، اسید سالیسیلیک در دو سطح 3/0 و 6/0 میلی مولار، نیترات پتاسیم با غلظت‌های 1 و 2 درصد و پلی اتیلن گلایکول با غلظت‌های 3- و 6- بار و تیمار بدون پرایمینگ بودند. نتایج بخش جوانه‌زنی نشان داد که بیشترین و کمترین سرعت و درصد جوانه‌زنی بذر به‌ترتیب در نیترات کادمیوم 200 میکرومولار و کلرید و نیترات کادمیوم 600 میکرومولار به دست‌آمد. هم‌چنین کاربرد اسید سالیسیلیک 3/0 و 6/0 میلی‌مولار سرعت جوانه‌زنی را افزایش داد. بیشترین و کمترین شاخص بنیه گیاهچه به‌ترتیب در تیمار بدون کادمیوم و تیمار کلرید کادمیوم 600 میکرومولار مشاهده شد که کاربرد جیبرلیک اسید 800 میلی‌گرم در لیتر باعث افزایش شاخص بنیه شد. با افزایش غلظت کادمیوم میزان فعالیت آنزیم کاتالاز در بذر سورگوم افزایش یافت در حالی‌که کاربرد پرایم‌های مختلف آن را کاهش داد.
نسرین نیکنام؛ هوشنگ فرجی؛ ابراهیم ادهمی؛ علیرضا یدوی
دوره 35، شماره 1 ، خرداد 1391، ، صفحه 1-10
چکیده
این آزمایش به منظور بررسی تأثیر تراکم گیاهی و میزان مصرف نیتروژن بر عملکرد و محدودیت مبدأ و مقصد ذرت در شهرستان ممسنی در سال 1387 اجرا گردید. عامل‌‌های آزمایش شامل تراکم بوته در چهار سطح (75000، 90000، 105000 و130000 بوته در هکتار) و میزان مصرف نیتروژن در سه سطح (200، 300 و 400 کیلوگرم نیتروژن در هکتار) بود. نتایج نشان داد که با افزایش تراکم از 75000 به 130000 ...
بیشتر
این آزمایش به منظور بررسی تأثیر تراکم گیاهی و میزان مصرف نیتروژن بر عملکرد و محدودیت مبدأ و مقصد ذرت در شهرستان ممسنی در سال 1387 اجرا گردید. عامل‌‌های آزمایش شامل تراکم بوته در چهار سطح (75000، 90000، 105000 و130000 بوته در هکتار) و میزان مصرف نیتروژن در سه سطح (200، 300 و 400 کیلوگرم نیتروژن در هکتار) بود. نتایج نشان داد که با افزایش تراکم از 75000 به 130000 بوته در هکتار، عملکرد دانه به طور معنی‌داری از 12910 به 16890 کیلوگرم در هکتار افزایش یافت. با حذف 50 درصد دانه‌های بلال، اثر تراکم، میزان مصرف نیتروژن و برهمکنش آنها بر محدودیت منبع در پر شدن دانه معنی‌دار شد. تراکم 130000 بوته در هکتار و میزان مصرف 200 کیلوگرم نیتروژن در هکتار، دارای بیش ترین محدودیت منبع در پر شدن دانه به میزان 4/22 درصد و تراکم 75000 بوته در هکتار و میزان مصرف 300 کیلوگرم نیتروژن در هکتار، دارای کم ترین محدودیت منبع در پر شدن دانه به میزان 6/8 درصد بود. با حذف گل تاجی به همراه برگ های بالای بلال، اثر تراکم و میزان مصرف نیتروژن بر محدودیت منبع در پر شدن دانه معنی‌دار شد. در این روش، با افزایش تراکم از 75000 به 13000 بوته در هکتار، محدودیت منبع در پر شدن دانه به طور معنی‌داری از 7/12 به 8/25 درصد افزایش یافت. با افزایش مصرف نیتروژن از 200 به 400 کیلوگرم در هکتار، محدودیت منبع در پر شدن دانه از 8/22 به 9/13درصد کاهش یافت. در مجموع میزان مصرف 200 کیلوگرم نیتروژن در هکتار و تراکم 130000 بوته در هکتار مناسب‌ترین تیمار در شرایط منطقه آزمایش بود.
